Dag 87: het einde van de tak 😢

Budoia – Ragogna: 60,74 km

Op de ranch was er gisterenavond nog een feestje. De DJ kende wel zijn vak, de muziek was echt goed. Het nadeel was wel, dat ik moeilijk in slaap geraakte. De H’tjes hadden hier geen last van. 

De nieuwe tent is trouwens goedgekeurd. We hebben veel ruimte, enkel een voortent missen we echt wel, maar de tarp vangt dit euvel een beetje op. 

Rond 10u verlaten we de ranch. Deze voormiddag moet er richting de 300 meter hoogte gegaan worden (vertrekken van 100 meter). Het gaat op een rustig tempo naar omhoog met af en toe eens een stukje naar beneden. We fietsen door Aviano en Marsure. De route loopt een heel stukje langs een apart fietspad. We zien daar een slapende slang 🐍. En dan gebeurt het…ramp O ramp…de stok van Hannah (waar ze al een tijdje voor zorgt) breekt…net als Hannah haar hart 💔. Ze is ontroostbaar.  

Gelukkig kan ze haar stok nu wel als trommelstokken gebruiken. De traantjes zijn daarna vrij snel weg. Ons uitzicht is echt prachtig. De zon schijnt en we zien de Dolomieten in hun volle pracht en praal. 

‘s Middags eten we in Maniago, het hoogste punt van vandaag is dan bereikt. 

Na de picknick gaat de route veelal naar beneden. Het is terug warm. Hannah valt in slaap. We fietsen door rustige dorpjes en af en toe langs fietspaden. We zien ook de eerste zonnebloemen 🌻. We weten dan nog niet waar we gaan slapen. Er zijn immers geen campings in de buurt. 

In Valeriano stoppen we voor een ijsje en ‘overleg’. Op 6 km zou er een b&b zijn waar nog plaats is. 

De klimmersbenen moeten nog even werken. We fietsen over een brug waar een rivier onder stroomt, maar die ligt droog. In ons boekje lezen we dat sommige rivieren ‘verdwijnen’. Het water die van de bergen komt stromen verder ondergronds en komen tientallen kilometers verder weer bovengronds. Soms, na onweer of zware regenval stroomt het water in de rivier omdat het de tijd niet heeft om weg te zakken. Voila…weer iets bijgeleerd 😉. 

Om onze overnachtingsplek te bereiken gaat de route eerst fors naar beneden, dan goed omhoog, over een lange brug met een schitterend uitzicht en als laatste…een uitdaging…langs de keien naar beneden. Op dit wegje lukt fietsen niet. Jan moet al zijn krachten aanspreken om de Pino’s op het pad te krijgen. Maar we geraken op onze eindbestemming. 

Het is een vrij nieuwe b&b niet ver van de rivier. Veel mensen komen naar de rivier zoals wij naar het strand gaan. We eten in het restaurant van onze b&b. Het is echt lekker, maar veel te veel. We hebben het etensconcept van hier toch nog niet helemaal mee. 

Ik denk dat we goed zullen slapen vandaag, het was een mooie maar toch nog lastige etappe. 

A domani 😘