Author: Anke

Koritnica – Radovljica: 44,52 km

Vandaag zijn we 3 maanden onderweg. Hoe zot is dat. Ik kan het bijna niet geloven. 

We hebben al heel wat beleefd, maar deze nacht spant toch wel de kroon…

Rond half vier denk ik, word ik wakker. Ik zie de hele tijd lichtflitsen. Het lijkt alsof er iemand met een petzl (een hoofdlampje) rondloopt. Jan is ondertussen ook wakker geworden. We komen tot het besluit dat het bliksemflitsen zijn, want het regent ondertussen. Af en toe horen we gedonder. Eigenlijk valt dit wel behoorlijk mee. Het begint plots te waaien, maar niet gewoon te waaien. De tent schudt heen en weer. We horen de kindjes roepen. Ik ben bang. Het waait harder en harder. Jan gaat zo snel als hij kan de H’tjes uit hun tent halen brengt ze bij ons. Ondertussen legt Jan de tarp over de zakken om die te beschermen. Hannes en Hannah komen over hun toeren bij ons in de tent. Hun tent is ingestort én gescheurd. We horen op de camping heel wat lawaai. Ook naast ons horen we paniek. De harde wind gaat even snel liggen als ze gekomen is. Het blijft wel regenen, bliksemen en donderen. 

Wanneer het licht wordt buiten, meten we de schade op. Tent van de kindjes is gescheurd en een tentstok is kapot. Er liggen heel wat afgerukte takken op de grond. Ik denk dat er een windhoos gepasseerd is deze nacht. 

Van slapen is niet veel meer in huis gekomen. Met vier in een tent, lekker gezellig bij elkaar. 

Onze Franse buren (fietsgezin met 3 kinderen) zijn ‘geëvacueerd’ door de campingbaas. De tent van de kinderen was aan het wegwaaien. De baas was supervriendelijk. Hij is komen polsen of alles oké was. Ja…dat was me wel een nachtje. 

Je moet weten dat we gisteren de trein al konden nemen naar de andere kant van de berg. Hannes heeft enorm gezaagd om dit te doen. Toen we het station voorbij fietsten, zei hij dat we het ons nog zouden beklagen. En ja…achteraf gezien heeft hij misschien toch een beetje gelijk 🤪. 

Deze ochtend zien we dat de slaapmatjes van de kindjes goed nat zijn. En de tent…dat wordt sowieso een nieuwe. De Decathlon mag ons nog eens verwachten. In Ljublijana zijn er 2. Normaal zijn we daar binnen 2 of 3 dagen. 

Om de emoties wat door te spoelen bestellen we granola en een pannenkoek. Het smaakt. 

Rond kwart voor 10 vertrekken we naar het station van Podbrdo. De weg gaat bijna de hele tijd omhoog maar het is goed te doen. De zon schijnt alweer. Toch krijgen we weer wat druppels over ons. De fietskar moet terug regenproof gemaakt worden, dus moeten we even stoppen. 

Na 10 kilometer bereiken we het station en zien we de trein voor onze neus vertrekken. Heel sneu, de volgende is pas rond 13u 😬. 

Jan en de H’tjes gaan naar de winkel. Ik reposeer even op een bankje aan het station. Een kwartiertje later zijn ze terug en begint het opnieuw hard te regenen. In het station is gelukkig wat plaats om te schuilen. 

Het Franse gezin arriveert ook en we verbroederen wat. 

We proberen uit te zoeken hoe we de tandems in de trein kunnen krijgen. Er is immers heel weinig manoeuvreerruimte. We nemen trouwens een autotrein. 

De conducteur heeft er precies weinig zin in en arriveert al te laat. En…we moeten ons wat opjagen 💁‍♀️. Één Pino geraakt in de trein. De andere tandems mogen we op de plaatsen van de auto’s leggen, hoewel dit eigenlijk niet mag. We worden dan verzocht om onze plaatsen in te nemen in de trein. De vriendelijkheid spat ervan af 🤦‍♀️. Er moet betaald worden in de trein. Onze vriendelijke conducteur begrijpt niet dat we maar 2 fietsen hebben en met 4 personen zijn. We proberen het uit te leggen, maar het is moeilijk. Voor 7 euro mogen wij én de fietsen mee. Een prijsje dus. 

Na ongeveer een kwartiertje op de trein zitten, arriveren we aan de andere kant van de berg, in Bohinjska Bistrica. We zitten op 500 meter hoogte. Samen met onze Franse vrienden fietsen we naar Bled. De hele fietstrein volgt Jan. Best wel grappig eigenlijk 🤣. 

Net voor Bled nemen we afscheid. Zij gaan kamperen in Bled, wij rijden nog iets verder. Bled is supertoeristisch. Het meer is wel de moeite. Hannah neemt enkele frisse duikjes in het water. 

We fietsen verder langs Ribno en Bodesce naar de camping in Radovljica. De laatste kilometers gaan steil omhoog. Ik ben kapot. Gelukkig helpt mijn fietsmaatje mij supergoed 😀. De camping is vlakbij het Olympisch zwembad. De H’tjes trekken snel de zwemkleren aan want ze hebben maar tot 18u de tijd om te zwemmen. Jan en ik verslikken ons even in de prijs van de camping. We zitten al aan minimum 64 euro, zonder elektriciteit. In Bled zijn de campings nog duurder. Aangezien wij maar één nacht ergens blijven is dit voor campings geen goede zaak en vragen ze vaak nog meer, jammer. 

Op de camping laten we alles drogen. De tent van de kindjes wordt gerepareerd met ducktape. Hopelijk houdt de tent dan nog even stand tot we een nieuwe vinden. De ene stok is een beetje kleiner geworden. Dus de tent staat een beetje scheef. 

Dus duimen voor een goede nacht. Het weer is vrij onstabiel, net als onze weerapps. Het is een beetje moeilijk om te weten wat de voorspellingen zijn. 

Se vidiva jutri 😘

Kobarid – Koritnica: 38,23 km

Deze ochtend tonen onze Belgische buren dat ze het kampeerconcept niet helemaal beet hebben. Om 7u30 maken ze, met heel veel lawaai, hun tent leeg 😬. Wij wakker, iedereen wakker lijkt hun leuze wel. Enkel de H’tjes blijven slapen. Die zijn echt moe. 

Het belooft een warme dag te worden. Volgens de routeplanner staan er iets meer dan 600 hoogtemeters op het programma. Voor een gemiddelde wielertoerist is dit niet veel, maar met onze fietsen én bagage, kan dit wel tellen. 

We krijgen bij de afrekening van de camping nog korting omdat we met de fiets zijn, top idee!

De eerste 10 kilometer gaan we vooral bergaf. Vanaf Volarje is het een golvend parcours. 

Net voor Tolmin stoppen we even om de parapenters te zien landen. Dit is heel populair in deze regio (en ik veronderstel in de rest van Slovenië ook). 

In Tolmin moet we boodschappen doen voor deze middag, deze avond én morgenochtend. We passeren wel nog gehuchtjes maar geen winkels meer. Deze keer is het de Hofer (oftewel den Aldi van bij ons 😀). Deze is niet goedgekeurd door de H’tjes omwille van de afwezigheid van kinderchocolaatjes én danettejes. Ja, I know, ze zijn rotverwend. Maar…ze hebben wel aquarius. Dus onze meid is content. Hannes is dan weer malcontent want zijn smoothie is 150 ml minder dan het drankje van Hannah. Waarschijnlijk heel herkenbaar bij sommigen 😬🤭? Maar om het positief te bekijken, zo leren zo wel snel rekenen met ml en zo 😂. 

Om de Hofer te bereiken gaan we bijna een kilometer bergaf, dit wil zeggen, om terug op de route te geraken, 1 km bergop. 

We fietsen nog even verder vooraleer we picknicken. 

We vinden een plekje langs de weg in de schaduw. Het is ondertussen echt warm. De H’tjes vinden een wegje naar de rivier en amuseren zich met keien in het water gooien. We moeten nog even omhoog tot aan de camping. 

In het begin gaat het gestaag omhoog. Ik ben al goed aan het zweten. Vanaf Kneza worden de stijgingspercentage hoger. Als het met haarspeldbochten omhoog begint te gaan, weet je dat het vrij steil is. Achter ons moet een fietser afstappen. Wij blijven op de fiets, maar het zweet gutst van ons lichaam. 

We moeten even stoppen. Voor de eerst keer deze vakantie ziet Jan echt sterretjes. Na een kleine onderbreking fietsen we verder. Het zwaarste stuk hebben we dan achter de rug. 

Wanneer we de afdaling inzetten passeren we een café waar we een ijsje kunnen eten. Uiteraard laten we dit niet aan ons voorbij gaan. 

Na de break is het nog 1,4 km tot aan de camping. 

Aangekomen op de camping zien we een Frans gezin dat ook met een soort van pino op vakantie is. Het is trouwens een hele fijne camping. Het is hier niet zo toeristisch. En er is de rivier waar er in kan gezwommen worden. Er zijn wel heel wat fietsers hier, waarschijnlijk is dit een goede tussenstop voor de rest van de klim. 

Morgen moet er immers echt geklommen worden. We gaan naar de 1000 meter. Maar… na 10 km is er een trein die ons aan de andere kant van de berg kan brengen. We overwegen om dit te doen. Het laatste stuk van de klim is met verschillende stukken van 9 en 10 procent. Morgen wordt heet terug warm, we moeten niet zot doen. 

Als we de trein nemen, wijzigt onze route een beetje. Dan gaan we morgen naar het toeristische Bled. 

Ik ga nu voorlezen. En Jan…die zal eens met de belastingen beginnen. Tja…ook op vakantie moet dit gebeuren…

Se vidiva jutri 😘

Gisterenavond waren we (vooral ik) heel hard aan het twijfelen wat we zouden doen vandaag. Je kan hier raften, maar dit is toch best prijzig. Na het raadplegen van mijn allerliefste achterban, ben ik gezwicht. We doen het gewoon. 

De nacht brengt verkoeling, gelukkig. Rond half 9 sta ik op en kunnen we ontbijten.

De wandeling naar de waterval staat als eerste gepland. De H’tjes supercontent. Wanneer we vertellen dat we gaan raften kan hun dag niet meer stuk. Tijdens de wandelingen volgen 1001 vragen. 

De eerste waterval is al een voltreffer. 

De wandeling gaat nog even verder tot de tweede. Plots, uit het niets, staat een kiosk. Blijkt dat we moeten betalen om naar de andere waterval te gaan. Het Bancontactsysteem werkt niet, dus mogen we binnen for free. 

Langs brugjes en rotsen bereiken we de waterval. Alweer een geweldig stukje natuur is dit. 

Op de terugweg splitsen we ons: de jongens doen boodschappen en de meisjes gaan chillen op de camping. 

Na de picknick maken we ons snel klaar want om 12u55 worden we op de parking van de camping verwacht. Zwemkleren aan, een handdoek en droge kleren zijn de instructies. 

Een busje vervoert ons naar het ‘hoofdkwartier’. Daar worden de reddingsvesten, swimsuits, surfschoenen en helmen gepast. Hannes blijkt een heel groot hoofd te hebben, het duurt even voor de juiste helm gevonden wordt. 

Met ons pakketje gaan we het busje in en worden we naar de vertrekplaats gebracht. Een halfuurtje later zijn we er. Alle ‘kleren’ aan, boot dragen én hop het water in. We krijgen eerst nog wat instructies mee en dan vertrekken we echt. 

Jan, als strong man, moet vooraan de boot, de H’tjes achteraan, dichtbij onze reisleider. Het eerste deel is vrij rustig. De H’tjes glimlachen de hele tijd. Het is er O zooooo mooi. 

Na het eerste deel moet we allemaal uit de boot (we zitten met 8 op een boot). De boot wordt als glijbaan op een rots gelegd. Één voor één mogen we ervan glijden. Hannah zonder vrees, vindt dit geweldig. Uiteindelijk gaat zij er drie keer van. Hannes doet dit ook heel goed. Jan heeft ook geen schrik en ik ga met een serieus ei 🥚 in mijn broek toch ook eens van de glijbaan. Het water is ijskoud. Het brengt wel wat verkoeling 💦. 

Het tweede deel is heel wat ruiger. Hannes voelt zich veiliger in de boot, Hannah blijft vol doorgaan. Het is een topervaring!

De laatste meters moeten we zwemmen, eigenlijk gewoon op onze rug liggen en drijven. Moest Hannah kunnen, zou ze tot aan de camping drijven. Hannes vindt het water veel te koud 🥶 (het is ook echt freezing cold), maar we geraken allemaal op het strandje. 

Ik ben toch wel heel blij het gedaan te hebben. We krijgen nog foto’s, maar die zullen nu nog niet op de blog verschijnen. 

De volgende opdracht: boot uit het water halen, dragen naar de busjes en kleren uit. 

Na een korte rit bereiken we de camping. 

Jan moet nog even naar de fietsenmaker, een probleempje met de remmen. Aangezien de mecanicien er niet is, moet hij nog eens terugkeren. Wanneer we in de bar iets drinken, krijgt Jan telefoon dat hij nog eens mag terugkeren. Je moet weten dat het hier niet echt plat is…gelukkig is het niet zo heel ver. Onder lichte dwang gaat Hannes mee. Achteraf zegt hij dat dit vooral is om papa gezelschap te houden en te trappen. Ondertussen leest Hannah en los ik wat sudoku’s op. 

Deze avond eten we pasta carbonara mét een slaatje van tomaten en komkommer. Dit is toch wel een topgerechtje deze vakantie. 

Morgen fietsen we terug verder. Het belooft terug een warme/hete dag te worden. De temperaturen klimmen tot boven de 30 graden.

Se vidiva jutri 😘

Faedis – Kobarid: 42,43 km

We werden gisterenavond nog in de watten gelegd door onze hosts. De gastheer maakte heerlijke bruschetta en we mochten nog een glaasje van de wijn van hun wijngaard drinken. Het was een hele fijne avond. 

Deze morgen was ik ‘laat’ wakker. Rond 20 over 8 gingen mijn ogen open, een teken dat ik goed geslapen heb, thank God 😜. 

Na het ontbijt en het klaarmaken van de fietsen, nemen we afscheid van het sympathieke koppel. We fietsen naar Cividale. Daar doen we onze boodschappen om richting Slovenië 🇸🇮te rijden. 

Het uitzicht op het bergmassief van de Julische Alpen onderweg is geweldig! We rijden door allerlei kleine dorpjes en gehuchtjes. ‘s Middags stoppen we bij de rivier. We doen mee aan het ‘riviertoerisme’ 😀. Het is een heel mooi plekje. Het water is helder. De H’tjes hebben een geweldige tijd. Hannah zwemt zelfs in het water 💦.

Als we terug vertrekken krijgt het jongste H’tje haar kuren. Soms moet ik toch even mijn ogen sluiten en tot 10 tellen…we hebben superleuke momenten, maar jammer genoeg ook van die moeilijke momenten. Het is soms heel vermoeiend. 

Eens op de fiets duurt het niet lang vooraleer Hannah in slaap valt. De vermoeidheid zal er wel voor iets tussen zitten?

De route leidt ons langs een grotere baan, het is zondag dus is het vrij rustig. We gaan op en neer richting de grens. En plots, na een bocht, zien we het bord: Slovenija 🇸🇮.  Dat verdient een drankje in de bar. Het is vandaag heel warm, ik zweet mij te pletter 🥵.

De verplichte foto’s worden genomen en dan kunnen we weer verder fietsen. Het is nog 10 km naar de camping. 

In Kobarid, de eerste Sloveense stad, eten we een ijsje. Vandaag een specialleke. We mogen zelf ons ijsje samenstellen. Je betaalt per 100 gram. Er zijn 8 smaken denk ik en daarnaast heel wat toppings, o.a. snoepjes. Een heel tof concept!! Voor herhaling vatbaar. 

De weg naar de camping loopt een stukje door de stad en dan naast de Socca, de rivier. Maar wat een adembenemend uitzicht. 

Op de camping ontmoeten we Belgen die ons heel toevallig gefilmd hebben vandaag. Echt grappig. We praten even bij met een drankje. De H’tjes zijn ondertussen al eens naar de Socca, de rivier, geweest. 

Na het avondeten doet Hannes nog een wandeling en hij vindt wegwijzers naar een waterval. We wandelen het eerste stukje, maar het is nog iets te ver om het vandaag te doen. 

Morgen na het ontbijt is dat onze eerste opdracht, wandelen naar de waterval. 

Se vidiva jutri 😘

Ragogna – Faedis: 51,69 km

De airco werkte deze nacht niet zo goed. Het was bakken in de kamer. 

Rond half 9 staat het ontbijt klaar. Het is een ontbijt met kaas, hesp, eitjes, yoghurt en uiteraard taart. 

Rond 10u kunnen we vertrekken. De eerste kilometers beloven een serieuze onderneming te worden. We starten aan de rivier en moeten de berg op. Het is steil, enorm steil. Het laatste stukje moeten we van de fiets om te duwen. Het gaat nog goed omhoog en omlaag, gelukkig niet meer zo steil. Het alternatief was het pad van gisteren in de omgekeerde richting. Dit zou sowieso duwen worden én sleuren met de fiets. Wat nu het beste was, weet ik niet, maar we zijn terug op de route geraakt 😀. 

Het traject blijft op en neer gaan. Het uitzicht blijft echter schitterend! We fietsen nog eens over de Tagliamento. Grappig om te zien dat veel mensen een dagje naar de rivier gaan, zoals wij naar het strand gaan. 

Voor mij is het vandaag serieus op de tanden bijten. Ik ben blij als ik het dorpje Susans zie. Dan weet ik dat het vanaf daar bergaf gaat tot in Majano. 

Ik ben op vakantie al door verschillende dorpjes of steden gereden met namen van leerlingen: Thor, Aron, Majano… zo zal ik ze zeker niet vergeten 😂. 

In Majano is het etenstijd. We hebben nog geen plek om te overnachten. De camping is te ver én er zijn wel wat b&b’s die volboekt zijn, het is immers zaterdag. Ik vind dat lastig wanneer ik niet weet waar we gaan slapen. Maar het is part of the game…ik weet dat we wel iets vinden, maar ja…de aard van het beestje zeker?

We fietsen verder. Ondertussen mailt Jan voor een slaapplek. 

We rijden door Vendoglio. Hier is een infopunt voor de Alpe-adria. Dit is een beroemde fietsroute. We fietsen hier vandaag een ministukje van. 

In Tricesimo eten we een heerlijk ijsje, als het op ijsjes maken aankomt, kunnen ze er wel iets van hier in Italië. 

We blijven de route volgen tot we een idee hebben van onze slaapplaats…en plots hebben we een plekje! Een appartement in Faedis, eventjes van de route wel. Jan zoekt de route via Komoot. Hannes wil bij Jan zitten om de route te kunnen zeggen (die staat immers niet op de gps), dus komt Hannah bij mij. Hannah heeft trouwens een nieuwe stok. Ze is al een hele dag bezig de schors van de tak te doen. 

Komoot stuurt ons langs een klein paadje. Het wordt een avonturenrit. We moeten over plassen, over een riviertje, door een bos, door een poort… Jan en de H’tjes vinden het geweldig. Ondertussen zit ik met een ei 🥚 in mijn broek te fietsen. Het pad wordt ondertussen iets beter, de steentjes zijn kleiner, het zijn geen keien meer. 

Ik hoor auto’s, dus ben blij dat we terug in de bewoonde wereld komen. Tot we plots voor een hekken staan. We kunnen er niet uit…er zit niets anders op dan met een tang de draad door te knippen. Wat een onderneming. Een half uurtje later kunnen we de fietsen over het boordje krijgen en kunnen we terug verder. 

In het bos waren motorrijders aan het racen. En dan zien we dat die er gewoon uit kunnen rijden. Hebben we blijkbaar de uitgang gemist…😂. Maar soit…we zijn er toch uitgeraakt. Eind goed al goed 😊. 

We moeten nog 3 km tot ons appartement. We worden hartelijk verwelkomd door de eigenaars. We krijgen fruit en wat drinken. Ze hebben hier hun eigen wijngaard waarvan er verschillende soorten wijnen geproduceerd worden. Wij drinken de spumante. Hoe heerlijk is dat!

We kunnen zelfs een wasmachine draaien. 

Deze avond eten we Hannah haar lievelingseten: spinaziepuree met fishsticks 😀. 

Morgen zijn onze laatste momenten in Italië, we zullen dan Slovenië binnen fietsen. 

Onze route kan je vinden via deze link. Mocht je toevallig in de buurt zijn, let us know 😀.

A domani 😘

Budoia – Ragogna: 60,74 km

Op de ranch was er gisterenavond nog een feestje. De DJ kende wel zijn vak, de muziek was echt goed. Het nadeel was wel, dat ik moeilijk in slaap geraakte. De H’tjes hadden hier geen last van. 

De nieuwe tent is trouwens goedgekeurd. We hebben veel ruimte, enkel een voortent missen we echt wel, maar de tarp vangt dit euvel een beetje op. 

Rond 10u verlaten we de ranch. Deze voormiddag moet er richting de 300 meter hoogte gegaan worden (vertrekken van 100 meter). Het gaat op een rustig tempo naar omhoog met af en toe eens een stukje naar beneden. We fietsen door Aviano en Marsure. De route loopt een heel stukje langs een apart fietspad. We zien daar een slapende slang 🐍. En dan gebeurt het…ramp O ramp…de stok van Hannah (waar ze al een tijdje voor zorgt) breekt…net als Hannah haar hart 💔. Ze is ontroostbaar.  

Gelukkig kan ze haar stok nu wel als trommelstokken gebruiken. De traantjes zijn daarna vrij snel weg. Ons uitzicht is echt prachtig. De zon schijnt en we zien de Dolomieten in hun volle pracht en praal. 

‘s Middags eten we in Maniago, het hoogste punt van vandaag is dan bereikt. 

Na de picknick gaat de route veelal naar beneden. Het is terug warm. Hannah valt in slaap. We fietsen door rustige dorpjes en af en toe langs fietspaden. We zien ook de eerste zonnebloemen 🌻. We weten dan nog niet waar we gaan slapen. Er zijn immers geen campings in de buurt. 

In Valeriano stoppen we voor een ijsje en ‘overleg’. Op 6 km zou er een b&b zijn waar nog plaats is. 

De klimmersbenen moeten nog even werken. We fietsen over een brug waar een rivier onder stroomt, maar die ligt droog. In ons boekje lezen we dat sommige rivieren ‘verdwijnen’. Het water die van de bergen komt stromen verder ondergronds en komen tientallen kilometers verder weer bovengronds. Soms, na onweer of zware regenval stroomt het water in de rivier omdat het de tijd niet heeft om weg te zakken. Voila…weer iets bijgeleerd 😉. 

Om onze overnachtingsplek te bereiken gaat de route eerst fors naar beneden, dan goed omhoog, over een lange brug met een schitterend uitzicht en als laatste…een uitdaging…langs de keien naar beneden. Op dit wegje lukt fietsen niet. Jan moet al zijn krachten aanspreken om de Pino’s op het pad te krijgen. Maar we geraken op onze eindbestemming. 

Het is een vrij nieuwe b&b niet ver van de rivier. Veel mensen komen naar de rivier zoals wij naar het strand gaan. We eten in het restaurant van onze b&b. Het is echt lekker, maar veel te veel. We hebben het etensconcept van hier toch nog niet helemaal mee. 

Ik denk dat we goed zullen slapen vandaag, het was een mooie maar toch nog lastige etappe. 

A domani 😘