Dag 19: tussen de rotsen 🪨 - janankehanneshannah

Pelahustan – Pelayos de la Presa: 43,42 km

Ik denk dat wij stilaan een patent hebben op feestjes. Gisterenavond was er nog een fuif op een plein niet zo ver van ons appartement. We hebben dus kunnen meegenieten tot in de vroege uurtjes.

De gekregen eitjes werden vakkundig door Jan geprepareerd tot spiegeleieren en roereieren deze morgen. Een stevig ontbijt. Ik hou het bij boterhammen met choco. Ik ben geen zo’n ei-liefhebber.

We kunnen rond 10u vertrekken. De eigenares van het appartement heeft nog een andere bar en daar geven we de sleutel terug af. De H’tjes krijgen nog een chocolaatje en een lolly. Ze zijn weer content ☺️.

We beginnen onmiddellijk bergop. De benen krijgen geen kans om warm te draaien. En het gaat vrij fors bergop. De weg is ook niet in een al te beste staat. Hannah loopt een groot stuk tussen de rotsen door. Hannes loopt het laatste stukje mee.

Tegen de middag hebben we 14 km op de teller staan. Veel bergop en een klein stukje bergaf. Het bergaf stukje vind ik niet echt ontspannend. Het wegdek is te slecht daarvoor.

We eten, op vraag van Hannah, aan een rots. We krijgen ‘mooie’ optredens te zien van onze ‘lieverdjes’.

Ons eten is nog niet volledig binnengeslikt of we moeten opnieuw klimmen. Deze keer, volgens het boekje, aan 6%. Het gaat behoorlijk vlot vooruit. Na een kleine afdaling komen we nog eens een stadje tegen: Cenicientos. Op het einde van de stad is het terug klimmen geblazen. Maar gelukkig niet zo heel lang. Er volgt een fijne afdaling naar Cadalso de los Vidrios. Daar eten de H’tjes een ijsje en Jan en ik een cakeje. De ijsjes zijn geen ‘bollenijsjes’, we zijn hier nog niet veel cremeries tegengekomen. Anders zou ik ook wel een ijsje eten 😉.

Na onze rustpauze moeten we opnieuw klimmen. We passeren langs veel granietstenen. Nu is het parcours wat golvend.

Er volgen nog 2 klimkilometers en dan is het….dalen dalen dalen. Het is een wondermooie afdaling tot aan de camping in Pelayos de la Presa.

Op onze eerste camping blijkt geen plaats te zijn. Gelukkig is er nog een camping in de buurt waar wel een plaatsje zou zijn. We moeten wel terug bergop. Ik vloek eens serieus. Ik had niet meer gerekend op het klimmen 😱.

We worden vriendelijk onthaald. Ook hier is het zoeken naar een plekje maar we vinden gelukkig wel iets. Het is wel echt duur voor hetgeen het ‘maar’ is. Het zwembad is nog niet open, geen WiFi, een klein plekje. Maar het is wat het is 😉. En…er zijn rotsen 🪨!