Dag 91: Home sweet home 🏠

We (ik) hebben een klein hongertje. Jan gaat in de MacDo nog een frietje 🍟 en hamburger halen. Tijdens het wachten spelen we het laatste spelletje Rummikub. Hannah is deze keer de winnaar. In het algemeen klassement is Jan de gele trui. Hannes, de pechvogel, sluit het klassement. Ik ben de Poulidor van het spel en Hannah eervol derde. 

Dan is het tijd om in te checken. Blijkt dat we prior zijn in economic class. Na de businessclass mogen we als eerste op het vliegtuig. 

Groot is de ontgoocheling dat het scherm nog niet werkt. Dit werkt pas eens we echt vliegen ✈️. Tot aan het eten mogen de H’tje op het scherm. Daarna is het slaaptijd. Iets voor middernacht komen we toe in Abu Dhabi. Daar moeten we een uurtje wachten, echt vechten tegen de vaak. 

Om 1u30 plaatselijke tijd mogen we in het vliegtuig. Ik val al heel snel in slaap. Ik ‘mis’ zelf het opstijgen. Ik hoorde achteraf dat de H’tjes nog een koekje hebben gekregen en een drankje. Hannah heeft zelfs een rugzakje gekregen waar ze heel blij mee was. 

Er wordt gelukkig ook geslapen 🤗. Hannah klopt wel wat uurtjes, wat niet slecht is. Ze wil deze avond nog gaan trainen 💪. 

Rond 5u krijgen we breakfast: eieren of French Toast. Het is een meevaller. 

Iets vroeger dan verwacht landen we in Brussel. Het is even wat aanschuiven, maar al bij al geraken we vrij vlot door de paspoortcontrole 🛂. De bagageband is al aan het draaien en snel vinden we onze zakken. Ook de fietsen laten niet lang op zich wachten. We zien wel dat de box wat gescheurd is. Thuis zal de schade moeten opgemeten worden. 

En dan le moment suprème. Oma en Stefaan staan ons op de wachten. Het is een blij terugzien. 

Hannes heeft nog een verrassing geregeld. Hij heeft aan mijn zus, tante Elke, gevraagd om eens langs te komen op de luchthaven. En op weg naar de auto komen we haar tegen. Mijn hart maakt heel wat vreugdesprongetjes. Hannes zijn empathische kantje komt dan eens boven ❤️. 

Oma rijdt met onze auto en de fietsen naar Oostakker, wij mogen mee in de bolide van Stefaan. Wat zijn wij grote gelukzakken dat zij onze taxichauffeurs willen zijn. Maria, onze lieve buurvrouw, stuurt dan een sms om mijn ETA te vragen 🤭. Zij voorziet immers ons middageten. Ze maakt heerlijke spinaziepuree met worst, echte boerenkost. Dat smaakt heerlijk na weken met vooral noedels en rijst 😀. En voor morgen hebben we al een pot verse appelmoes gekregen. Wat hebben wij chance. 

De eerste wasjes zijn al gedaan, Hannah haar eerste training is afgelopen, de vaatwasmachine zit alweer vol…en zo zitten we terug in onze dagelijkse routines. Hetgeen ik echt niet gemist heb. 

Jan heeft de fietsen al terug in elkaar gevezen. De zwarte Pino heeft wel wat schade opgelopen, de voorste kettingband is geplooid. Daar kunnen we voorlopig niet op fietsen, die mag naar de fietsenmaker. 

En zo zit onze reis, ons avontuur er op. Het was een reis, volledig uit mijn comfortzone, maar zo de moeite waard. 

We hebben allemaal onze moeilijke momentjes gehad, het samenzijn is niet altijd eenvoudig, maar telkens vinden we elkaar allemaal terug. Het is een reis  geweest om nooit te vergeten. We hebben alweer gemerkt hoe zeer wij onze beide pollekes mogen kussen; in welke luxe wij hier leven, welke kansen wij én de kinderen krijgen. Maar ik hoop voor mezelf ook in het dagelijkse leven wat meer rust te vinden, de rust die ik af en toe op dit avontuur mocht ervaren. 

Jan, Hannes en Hannah, jullie waren en zijn nog steeds mijn favoriete reisgezellen. Soms wou/wil ik jullie wel eens achter het behang plakken, maar o wat zijn jullie steunpilaren! 

Lieve bloglezers, merci om mee op avontuur te gaan, de leuke reacties, het meeleven (het door de spelfoutjes lezen 🫣)…!

En nu…tijd voor…rust. Afkicken en vooral nagenieten van deze unieke ervaring!!

Tot…. ❤️!